ในวันที่ความเศร้าเข้าครอบงำจิตใจ

ในชีวิตนี้ คุณพบเจอการสูญเสียอะไรบ้าง… เราคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่า คนเราจะรวยหรือจนแค่ไหน วันหนึ่งก็ต้องพบเจอกับการสูญเสียกันทั้งสิ้น แต่ประเด็นหลักไม่ได้อยู่ที่ว่า คุณสูญเสียอะไรในชีวิตไป แต่มันอยู่ที่คุณรับมือกับความสูญเสียนั้นอย่างไรมากกว่า

เราเป็นอีกคนหนึ่ง ที่เคยได้เจอกับการสูญเสียคนที่เรารักไป คนๆ นี้คือผู้หญิงที่เราเรียกว่า “แม่” ผู้หญิงที่เลี้ยงเรา ดูแลเรา สอนเราในเรื่องการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ ผู้หญิงที่เปรียบเสมือนโลกอีกใบของเรา แม่เราเสียไปเนื่องจากโรคมะเร็งและโรคไต

เราไม่เคยคิดว่า เด็ก ป.6 คนหนึ่ง จะมีวันนั้น วันที่คนในบ้านเดินเข้ามาหาเราและพูดกับเราว่า “แม่เป็นมะเร็งนะ” แต่คุณรู้มั้ย แม่เรากลับเดินมาแล้วยิ้มให้พร้อมกับบอกว่า “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็หายแล้ว” และแม่ก็ต่อสู้มาตลอด ไม่เคยท้อ กำลังใจเต็มเปี่ยมที่เรามีให้กันทำให้ท่านสู้ในทุกๆ วินาทีของชีวิต และท่านต้องเข้าห้องผ่าตัดไม่รู้กี่ครั้ง หลายครั้งที่รู้ว่าแม่ต้องเข้าผ่าตัด มันเหมือนมีคนมากระชากหัวใจของเราออกไปทีละนิดๆ แต่สุดท้ายแล้วการต่อสู้ในระยะเวลา 4 ปีก็จบลง…

หลังจากต่อสู้กันมายาวนาน เนื่องจากแม่เราต้องกินยามาตลอด ทำให้มีโรคไตแทรกซ้อนเข้ามา และอาการก็เริ่มทรุดลงเรื่อยๆ แต่คุณเชื่อมั้ย ถึงแม้อาการของแม่เราจะทรุดลงขนาดไหนก็ตาม ท่านก็จะมีรอยยิ้มให้กับทุกคนที่ท่านรักเสมอ

จนถึงเวลาสุดท้ายของลมหายใจ มันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในชีวิตของเรา กับการที่ต้องตื่นมาพบกับความจริงว่าในโลกนี้จะไม่มีผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว จะไม่มีคนคอยดุ คอยตี คอยยิ้มและหัวเราะไปกับเรา หันมองไปทางไหน เห็นบางคนมีครอบครัวก็นึกอิจฉา อยากมีแม่ให้กอดเหมือนเดิม แต่มันก็ไม่มีวันนั้นอีก ชีวิตเราเสียศูนย์ไปพักใหญ่ จากเด็กนักเรียน ม.3 ผลการเรียนดีและร่าเริงคนหนึ่ง กลายเป็นเด็กที่ผลการเรียนตกและซึมเศร้า มีโลกส่วนตัวมากขึ้น ไม่ร่าเริงเหมือนก่อน มีหน้ากากยิ้มให้กับเพื่อน แต่พออยู่คนเดียวแล้ว กลับร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตาไหลออกมา จนคนทางบ้านเป็นห่วง

เรามัวแต่เสียใจให้คนที่จากใจ จนเกือบลืมไปว่า ตอนนี้ ตรงนี้ เรายังมีลมหายใจ ยังมีคนอื่นๆ ที่เป็นห่วงเราไม่ต่างกัน ยังมีพ่อ มีพี่ มีเพื่อน มีครู ที่คอยห่วงใย คอยปลอบใจ คอยให้กำลังใจเราอยู่ข้างๆ ยังมีคนที่รักเรา และเรากำลังทำให้คนเหล่านั้นเสียใจ เสียใจที่ไม่สามารถดึงเราออกจากวังวนแห่งการสูญเสีย วังวนแห่งความโศกเศร้าของเราได้

ตั้งแต่นั้นมา เราเลยสัญญากับตัวเองว่า เราจะต้องแข้มแข็งขึ้น ไม่ใช่ให้ตัวเองลืมเรื่องราวในอดีต แต่ให้ตัวเองยอมรับ เราสามารถคิดถึงอดีตได้ เราคิดถึงคนที่จากไปได้ เราคิดถึงความทรงจำดีๆ ได้ แต่…อย่าให้มันกลับมาทำร้ายเรา ให้ความทรงจำเหล่านั้นเป็นแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้า ขนาดแม่เราเป็นมะเร็ง ยังไม่ท้อที่จะสู้กับมันเพื่อกลับมาอยู่กับเรา เเล้วเราล่ะ เราก็จะไม่ท้อเหมือนกัน ปัญหาต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตของเรา ยังไม่หนักเท่ากับปัญหาที่เข้ามาในชีวิตแม่เลย เราจะท้อได้ยังไง เกิดมาเป็นคนเราต้องสู้สิ ถ้าใจเราสู้ เราก็จะรอดพ้นวิกฤตต่างๆ ได้ เราเชื่ออย่างนั้น และเราก็ปฏิบัติเสมอมา

ตอนนี้ก็ผ่านมา 6 ปีแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ยังกระจ่างชัดในจิตใจของเรา แต่เราสามารถเอาชนะวังวนของความโศกเศร้านั้นได้แล้วและกำลังก้าวไปข้างหน้า

เราอยากเอาใจช่วยทุกคนที่กำลังพบเจอกับปัญหาต่างๆ เราเชื่อว่าถ้าใจคุณคิดจะสู้จริงๆ ปัญหาทุกอย่างมันจะผ่านไป แม้ผลสุดท้ายจะออกมาเช่นไร แต่ยังไงคุณก็ได้ลอง… ขอให้คุณสามารถก้าวผ่านพ้นปัญหาต่างๆได้โดยเร็ววันนะ ^^ 

นางสาวจุฑาทิพย์ (ผู้แบ่งปันเรื่องราว)

'กิจกรรม : บริจาคเรื่องเรา เร้าพลังน้อง' บริจาคประสบการณ์ชีวิตของคุณสร้างแรงบันดาลใจ ให้กำลังใจเด็กๆ ส่งมาได้ที่ farmsookicecream@gmail.com ขอบคุณการแบ่งปันทุกๆ เรื่องราว